Το νερό με τη στοιχειακή δύναμή του έχει ασκήσει ανυποχώρητη μαγεία στους ευρωπαίους συνθέτες. Η ατέρμονη ρευστότητα, που συγγενεύει παράδοξα με τη φύση τής μουσικής, οι τρικυμιώδεις εναλλαγές των διαθέσεων, τα φουσκώματα και τα ξεχειλίσματα, η εναλλαγή τού αισθήματος κινδύνου με την ήρεμη ρέμβη, όλ’ αυτά έχουν κάνει τη θάλασσα ένα μαγνητικό αντικείμενο έλξης, ιδίως για τους μεταβαγκνερικούς δημιουργούς που απέπλευσαν και οι ίδιοι από την ασφαλή γη τής τονικότητας για ένα απρόβλεπτο ταξίδι στα χρωματικά νερά.
