Το 1953 το είδος τής εσωτερικής ανταρσίας στην τζαζ μουσική που
επονομάστηκε μπίμποπ, το οποίο ξεκίνησε μια δεκαετία νωρίτερα από εικονοκλάστες
περιθωριακούς μουσικούς, είχε ωριμάσει πλήρως και άρχιζε να κατακαθίζει σε
καθιερωμένο ρεύμα. Η τζαζ ως συλλογικό ύφος είχε αρχίσει να ξεφτίζει στις άκρες
της και το μπίμποπ έδινε τη θέση του σε νέες πειραματικές φόρμες όπως η «κουλ»
και το «τρίτο ρεύμα», το «χάρντμποπ» και η «σόουλ-τζαζ», όλα νοούμενα ως
αντιδράσεις στον φρενιτιώδη, νευρικό χαρακτήρα του μπίμποπ. Ωστόσο στις 15
Μαΐου 1953, στο Massey Hall του Τορόντο, το μπίμποπ με όλη του την λαμπρή επινοητικότητα
ήταν ζωντανό και με όλες του τις δυνάμεις στο αποκορύφωμά τους. Υπό την αιγίδα
της New Jazz Society of Toronto,
η θρυλική εκείνη συναυλία έφερε μαζί, για τελευταία φορά, τους ιδιοφυέστερους
αρχιτέκτονες του είδους: τον ζωντανό θρύλο που άκουγε στο όνομα Charlie Parker, τον τρομπετίστα Dizzy Gillespie, τον πιανίστα Bud Powell, τον μπασίστα Charles Mingus και τον ντράμερ Max Roach. Αυτή την ιστορική
ηχογράφηση δίνουμε σήμερα – για να μην ξεχνάμε τον φόρο τιμής που οφείλουμε
στους θεμελιωτές πατέρες.
