Συμφωνική μουσική από την Κίνα

Η συλλογή αυτή περιέχει τρία κομμάτια κινέζικης συμφωνικής μουσικής που ηχογράφησε στις 18 και 19 Απριλίου 1979 ο μαέστρος (και βιολιστής, γεννημένος το 1928 στην Ινδονησία) Λιμ Κεκ-τζιάνγκ με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Τόκυο, σε μια ευτυχή στιγμή σινοϊαπωνικής συνεργασίας.

Η Ουβερτούρα του Φεστιβάλ της Άνοιξης (05:02) είναι ένα τυπικό εορταστικό κομμάτι, με εκτεταμένη χρήση τυμπάνων, απλά ρυθμικά σχήματα και πεντατονικές λαϊκότροπες μελωδίες.

Η σουίτα μπαλέτου Το κορίτσι με τα λευκά μαλλιά (22:01) είναι το κύριο θέμα της ηχογράφησης. Είχε γραφτεί αρχικά σε μορφή όπερας από τον Γιαν Τζινσουάν σε κινέζικο λιμπρέτο των Χε Τζινγκζί και Ντινγκ Γι, και ύστερα σε εκδοχή μπαλέτου, που αργότερα προσαρμόστηκε στην Όπερα του Πεκίνου και στον κινηματογράφο. Η πρώτη παράσταση της όπερας έγινε το 1945, η ταινία γυρίστηκε το 1950 και ως Όπερα του Πεκίνου πρωτοπαίχτηκε το 1958. Περιγράφει τη βασανισμένη ζωή των χωρικών, με άξονα τις πραγματικές ιστορίες μισής δωδεκάδας γυναικών που εκτείνονται από τα τελευταία χρόνια της δυναστείας των Κινγκ μέχρι τη δεκαετία του 1930 και την Ιαπωνική κατοχή. Θεωρείται ένα από τα κλασικά της επαναστατικής Κίνας και η μουσική του είναι οικεία σε οιονδήποτε σχεδόν που μεγάλωσε στη δεκαετία του ’60. Η μορφή της σουίτας είναι συνεχής, παρότι τα διάφορα μέρη της (βασικά τέσσερα) διακρίνονται εύκολα στην εκτέλεση. Είναι εμφανές το χρώμα της ρωσικής ενορχήστρωσης, που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της κινεζικής ορχηστρικής μουσικής, και σε πολλά σημεία διαφαίνεται μια προσπάθεια μίμησης των παραδοσιακών κινέζικων οργάνων, ή τουλάχιστον του αισθήματος που αφήνει η έντεχνη λαϊκή μουσική της Κίνας. 

Το μνημείο των ηρώων (19:18), τού Τσου Ουέι, γράφτηκε με αφορμή την έγερση του «Μνημείου των Ηρώων» στην Πλατεία Τιενανμέν του Πεκίνου, στη μνήμη όλων των ανωνύμων που έπεσαν για την έλευση της Νέας Κίνας. Τυπική σύνθεση της κομμουνιστικής περιόδου, επιχειρεί μια ηχητική αναπαραγωγή των αγώνων του Ερυθρού Στρατού, ιδίως στο δεύτερο θέμα του, μετά την ειρηνική έναρξη στα έγχορδα, και το παρηγορητικό κόρνο σε όλο το μήκος της σύνθεσης, που μοιάζει με κάλεσμα σε ανάμνηση των νεκρών ηρώων.