Σελίδες

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Η μάχη του Αλγερίου / Το κυνήγι του λιονταριού με το τόξο

Για φέτος, ένα αριστούργημα του πολιτικού κινηματογράφου: Η μάχη του Αλγερίου  του ιταλού σκηνοθέτη Gillo Pontecorvo. Γυρισμένο το 1966, αναπλάθει με συγκλονιστικό ρεαλισμό, μέσ’ από αναφορές σε πραγματικά γεγονότα, τον αγώνα της ανεξαρτησίας του αλγερινού λαού από την ωμή γαλλική αποικιακή διοίκηση. Η Αλγερία απελευθερώθηκε τελικά το 1962, αλλά ο σκηνοθέτης επιφυλάσσει μόνο μια εν παρόδω αναφορά στο γεγονός. Επικεντρώνεται αντίθετα στην πλέον δραματική φάση του αντάρτικου μεταξύ 1954-57, όταν οι μυστικοί μαχητές αναδιοργανώνονταν και επέκτειναν τα δίκτυά τους στην Κάσμπα, αντιμετωπίζοντας μια συστηματική προσπάθεια των γάλλων παραστρατιωτικών να τους καταστείλουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον. Η ταινία υμνήθηκε από την κριτική και καταλαμβάνει την 120ή θέση στον κατάλογο των 500 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών τού Empire’s Magazine. Στη Γαλλία ήταν απαγορευμένη μέχρι το 1974. Επίκαιρη όσο πάντα, αξίζει κανείς να την βλέπει πάλι και πάλι ως υπόμνηση του απαράγραπτου παρελθόντος της «δημοκρατικής» Ευρώπης.          

Και μαζί ένα μνημειώδες ντοκυμανταίρ, που προβλήθηκε στον περυσινό κύκλο κινηματoγραφικών προβολών της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, αφιερωμένον στο «Εθνογραφικό Ντοκυμανταίρ». Το κυνήγι του λιονταριού με το τόξο είναι η γνωστότερη ίσως δημιουργία του Jean Rouch, μίας από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες του γαλλικού Νέου Κύματος όσο και του εθνογραφικού κινηματογράφου. Η ταινία γυρίστηκε με διακοπές μεταξύ 1958 και 1964 στην ερημώδη περιοχή μεταξύ της Δημοκρατίας του Νίγηρα και του Μάλι που κατοικείται από την ημινομαδική φυλή των Πελ. Ως κτηνοτρόφοι, οι Πελ έχουν μία άρρητη «συμφωνία» με τα λιοντάρια: μπορούν αυτά να σκοτώνουν άρρωστα ζώα ώστε να καθαρίζουν τα κοπάδια τους και να τα κρατούν υγιή, όταν όμως ένα λιοντάρι αρχίζει να επιτίθεται σε υγιή ζώα η συμφωνία προσβάλλεται και οι Πελ καλούν τους Γκάου, φημισμένη συντεχνία κυνηγών οι οποίοι χρησιμοποιούν τον παραδοσιακό οπλισμό με τόξο και δηλητηριασμένα βέλη. Παρακολουθώντας σε όλες τις απαιτούμενες λεπτομέρειες τις τεχνικές και τα τελετουργικά τους, ο Rouch αφηγείται ο ίδιος σε όλο το μήκος του φιλμ ενσωματώνοντας στην τέχνη του την αρχαία παράδοση των γκριό, των επικών ραψωδών της Δυτικής Αφρικής.


 

3 σχόλια: