Tommy Flanagan, John Coltrane, Kenny Burrell, Idrees Sulieman - The Cats

Όσους μουσικούς και αν ξεχωρίσει κανείς για τον κομβικό τους ρόλο στην εξέλιξη του είδους που ξεκίνησε κάποτε ως «τζαζ» για να καταλήξει ελεύθερη αυτοσχεδιαζόμενη μουσική η οποία μεταβολίζει μια τεράστια ποικιλία ετερογενών ιδιωμάτων, μία μοναδική θέση θα επιφυλάσσεται πάντα στον John Coltrane. Μέσα στη μεγάλη και καλά ταξινομημένη σήμερα δισκογραφία του, υπάρχουν ωστόσο έργα που σκιάστηκαν από άλλα, πιο μεγαλειώδη ίσως, και περιέπεσαν σε αφάνεια που ενδεχομένως δεν άξιζαν.  

Ένα τέτοιο «παραμελημένο» έργο είναι ο δίσκος του 1957 με τίτλο The Cats (η συνωνυμία με το ποίημα του Μπωντλαίρ «Οι γάτες», που πάνω του άσκησαν τα νέα εργαλεία τους δομικής ανάλυσης οι Roman Jacobson και Claude Lévi-Strauss, είναι μάλλον τυχαία) που κυκλοφόρησε αρχικά υπό το όνομα του πιανίστα Tommy Flanagan. 

Η ηχογράφηση έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Flanagan, το Ντητρόιτ, όπου μουσικοί όπως ο Miles Davis και ο ίδιος ο Coltrane έμεναν συχνά και ηχογραφούσαν· από το Ντητρόιτ ήταν και τα υπόλοιπα μέλη του σεξτέτου, ο κιθαρίστας  Kenny Burrell, ο μπασίστας Dough Watkins και ο ντράμερ Louis Hayes, εκτός από τον τρομπετίστα Idrees Sulieman που ήρθε να συμπληρώσει το σχήμα. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Coltrane θα ηχογραφούσε το πρώτο δίσκο με δικό του γκρουπ (το Blue Train για την Blue Note), ενώ εργαζόταν εντατικά με τον Thelonius Monk  και έκλεινε μια γόνιμη μαθητεία δύο χρόνων με τον Miles Davis. 

Παρότι αυτός ο εξαιρετικά όμορφος ο δίσκος συμβατικά ταξινομείται στο χάρντμποπ, οι τρεις τουλάχιστον από τους τέσσερις σολίστες ανοίγονται σε αρμονικές περιπέτειες φανερά «μολυσμένες» από τις πειραματικές διερευνήσεις του Τρίτου Ρεύματος – και ο ίδιος ο Coltrane, έχοντας αφομοιώσει το modal μάθημα του Miles Davis, φαίνεται ήδη ν΄ αναζητάει ένα πιο εξπρεσιονιστικό ήχο, με απροσδόκητες υποκαταστάσεις συγχορδιών, που πολύ σύντομα θ’ ανοίξει νέους, αδιερεύνητους δρόμους στη μαύρη μουσική.